Για όσους είναι γεννημένοι μέχρι το 1989...

Για όσους είναι γεννημένοι μέχρι το 1989...

Έχω συγκλονιστεί από αυτό το άρθρο που διάβασα....
Ναι! είμαι και εγώ από αυτά τα παιδιά που δεν είχαν σπίτι, που κυλιόντουσαν στα χώματα και τρέχαν πανικόβλητα στους δρόμους. Που οδηγούσαμε μηχανάκι από τα 10 μας χωρίς να φοβόμαστε και παίρναμε τα ποδήλατα- ποδια μας και σαρώναμε όλες τις τριγύρω γειτονιές. Που παίζαμε μπίλιες και όταν χάναμε - τσακωνόμασταν με τα μεγαλύτερα αδέρφια μας, που μπαίναμε τιμωρίες και απλά υπήρχε πάντα μια εναλλακτική του να το σκάσουμε.
Παίζαμε Υπέρ ατού, καθόμασταν στο μπαλκόνι και φτιάχναμε χειροποίητες αηδίες να περάσει η ώρα και τις πουλούσαμε στη γειτονιά. Μπαίναμε στις οικοδομές και φτιάχναμε το δικό μας σπίτι-γραφείο. Χτυπούσαμε τα κουδούνια και τρέχαμε πανικόβλητα, πηγαίναμε στα "δασάκια" της γειτονιάς και αφού είχαμε μαζέψει όλες τις παλιές ηλεκτρικές συσκευές από τα σκουπιδία και φτιάχναμε το σπιτικό μας.

Πόσο αθώες εποχές???
Πόσο ωραία και ανέμελα παιδικά χρόνια?
Πόσες αλήθειες και αναμνήσεις κρύβονται σε μερικές γραμμές?

Δεν μπορείς να γυρίσεις το χρόνο πίσω, αλλά ευτυχώς έχεις ακόμα την "μνήμη" σου και θυμάσαι....

Γιατί αλλάξαν έτσι οι εποχές?

Αυτό το πράγμα που όλα είναι αλήθεια, εμένα με κολλάει στον τοίχο και με κάνει να νιώθω σαν χλαπατσα που γλιστράει.